บทกลอน พี่น้องท้องเดียวกัน
หนึ่งสังคม สองแห่ง แหล่งความรู้ เข้ามาดู หูตา สว่างไสว
คนเกิดก่อน สอนสั่ง ทุกอย่างไป คนเกิดหลัง ปันน้ำใจ ซ่อมบำรุง
ทุกสังคม เริ่มจากจิต คิดกุศล หวังแบ่งปัน ความรู้ คลายทางหลง
แก้ปัญหา ด้วยจิต คิดซื่อตรง เป็นสังคม น่าชื่นชม ไร้มารยา
กาลเวลา เปลี่ยนถ่าย ผ่านแล้วเล่า จากเว็บเรา กลุ่มของเรา เกลาคำมั่น
มีสมาชิก ติดใจ ใส่สัมพันธ์ มาลงขัน ช่วยเหลือกัน ตลอดมา
พี่คนโต โชว์วิสัย ใจใหญ่กว้าง จะงานซ่อม งานสร้าง เชิญถามหา
จะกลายพันธุ์ จะโมเพิ่ม เชิญเข้ามา ร่วมสรรหา เพิ่มแรงม้า ว่ากันไป
พี่คนรอง แต่งงานไป แยกบ้านอยู่ เน้นวิชา ความรู้ งานซ่อมสร้าง
ทำของเดิม เติมสมบูรณ์ เป็นแนวทาง เพื่อนฝูงต่าง มายมาก หลากสัมพันธ์
ทั้งสองบ้าน ต่างช่วยเหลือ เอื้อความรู้ ดั่งเช่นครู กูรูรถ ปดไม่ได้
ทั้งเปรี่ยวหวาน มันเผ็ด เค็มต่างไป จุดมุ่งหมาย หลักใหญ่ "ใจผู้ชิม"
แต่บางสิ่ง บางอย่าง ผันเปลี่ยนผ่าน จากตำนาน กล่าวขาน รุ่นใหญ่นิ่ง
ชมรมเรา เว็บของเรา เอาเข้าจริง ความทับซ้อน ละลายลิ่ม ภาพลวงตา
ชมรมเรา เกิดจาก ผู้ก่อตั้ง เพราะฉะนั้น ต้องย้อนวัน ที่กล่าวว่า
"ความแท้จริง" ใช่หรือไม่ เป็นที่มา แท้เพราะค่า ของคน หรือตนตัว
ยึดปัจเจก บุคคล เป็นที่ตั้ง จงลองนั่ง ตรองดู ให้ถ้วนทั่ว
ว่าปัญหา มาจาก ใจขุ่นมัว อย่าตาถั่ว มัวหลับหู สูหลับตา
เพราะอัตตา สูงลิ่ว ว่ากูสร้าง ไม่ได้จ้าง วางผู้ใด ให้มาเซ่น
เว็บของกู กูก่อตั้ง สร้างกันเอง พวกคุณ อย่าอวดเบ่ง ในเว็บกู
เพราะอัตตา หาที่เปรียบ เทียบไม่ได้ เหตุไฉน จึงคิด จิตอกุศล
เพราะจิตใจ หมกมุ่น อยู่ในตม ไม่ใส่สน คนที่ร่วม ช่วยเหลือกัน
หากสังคม ส่วนรวม รู้จักแยก ให้รู้ถึง ความต่างแตก เกิดที่นั่น
เพราะยึดติด ไม่ปล่อยวาง ทุกวานวัน ความผิดชั่ว ที่พัวพัน จำไม่เป็น
คนทำผิด ถ้ามีจิต คิดสำนึก รู้จักตรึก ตรองดู ควรต้องเห็น
ว่าอะไร ที่ตัวเอง ทำลำเค็ญ มองให้เห็น แก้ไข ให้มันดี
แต่ดอกบัว ยังล้วนมี หลายประเภท พระพุทธ แบ่งขอบเขต เปรต คน ผี
ถ้าบัวนั้น อยู่ใต้น้ำ วันยังมี โผล่พ้นเหล่า นที พบแสงทอง
บัวบางเหล่า อยู่จม โคลมตมลึก สุดจะนึก ตรึกตรอง สิ่งสงสัย
ไม่รู้ว่า จะช่วยเหลือ ได้อย่างไร ให้กลับตัว กลับใจ ใฝ่ความดี
สิ่งสำคัญ จงระวัง ให้จงหนัก ทุกสิ่งสรรพ เกิดดับ ถ้วนทุกที่
มัวยึดติด อำนาจ บารมี คงไม่ดี มีแต่หลง ลงไม่เป็น
เพราะบารมี มีจาก ความดีชั่ว ทำความดี ถ้วนทั่ว มีศักดิ์ศรี
โชคหนุนนำ ทำให้พบ สิ่งดีดี แล้วอำนาจ บารมี มีมาเอง
แต่ถ้าหลง เหลิงละลาย ในอำนาจ โดยที่ ปราศจาก คิดดีชั่ว
หลงถ้าแต่ ผลประโยชน์ มาใส่ตัว ไม่รู้ว่า ดีชั่ว ควรทำอย่างไร
บุญและบารมี ที่สั่งสม คงเป็นเหมือน ดั่งลม ที่พัดไหว
มาเยือนเย้า ให้เย็น จนชื่นใจ แล้วจากไป เพราะจิตใจ ใฝ่ต่ำเอง
ไม่มีสิ่ง จีรัง หวังในโลก สุดท้ายแล้ว ก็ความโศก กันแซ่เส็ง
ไม่มีสิ่ง ของเรา มัวคิดเอง จงพิเคราะห์ แลเล็ง ด้วยปัญญา
เพราะสังคม ที่หลับตา พาคนชั่ว พัวพันธ์ตัว มัวเมา ไม่ก้าวหน้า
จะชิบหาย ย่อยยับ เพียงพริบตา กาลเวลา ล้วนพิสูจน์ ทั้งม้า คน
จงตื่นตา หูสว่าง กระจ่างใส สร้างสังคม แห่งใหม่ ไม่สับสน
คนไม่ดี กันไว้ ไม่ปะปน ความชื่นชม ปนรอยยิ้ม จะตามมา
สุดท้ายแห่ง บทกลอน ยาวยืดยาด เกิดจากจิตสะอาด ของกระผม
อาจจะไม่ ถูกใจ ใครทุกคน อโหสิ ให้กระผม ด้วยเลี้ยวกัน.....ซะงั้น
ปล.ไม่มีภาคแปลนะครับ ตีความกันเอง
ผู้เขียน
