พี่วัฒน์ครับ
เมื่อผมเกิดมาผมก็มองเห็นหมู โตขึ้นมาหน่อยก็ช่วยพ่อแม่เลี้ยงหมู เมื่อก่อนการเลี้ยงหมูก็ยังไม่มีระบบ Contract Farming เหมือนไก่ที่พี่เล่าให้ฟังครับ พ่อผมแกเป็นสมาชิกสมาคมผู้เลี้ยงสุกรแห่งประเทศนี้ด้วย แกเป็นหนึ่งในชมรมผู้เลี้ยงสุกรของโคราชในสมัยนั้น ลูกหมูที่บ้านผมถือได้ว่ามีมาตรฐานแห่งหนึ่งพอมีชื่อเสียงในละแวกอำเภอใกล้เคียง เมื่อผมโตขึ้นจนถูกส่งเข้าไปเรียนมัธยมในตัวจังหวัด พอจบมัธยมต้นก็ตัดสินใจว่าจะไม่ทำหมูต่อจากพ่อแม่ด้วยเหตุผลแบบเด็กๆ(ก็ตอนนั้นยังเด็กจริงๆ)
ด้วยการพยายามหนีไปสอบเพื่อเรียนสายอื่นกับที่พ่อแม่หวังไว้หรือไม่ก็เพื่อที่จะได้ไปเรียนที่ต่างจังหวัด
ผลก็คือสอบอะไรก็ติดแต่ไม่ได้ไปเรียน
ผมก็ต่อม.ปลายด้วยความจำใจ แต่ก็หนีไปสอบก็ กศน.จนได้วุฒิม.6เมื่อตอนจบม.4ก็ได้ใช้วุฒิที่ว่า�นีไปสอบอีกครั้ง
คราวนี้เข้ากรุงเทพเลยครับ ผลก็คือติดครับแต่ก็เหมือนเดิมคือไม่ได้เรียน
ผมเจอเรื่องแบบนี้จนเรียกว่าชินก็ว่าได้ครับ
แต่ที่สุดเลยก็คือครั้งสุดท้ายคือสอบเอนท์ครั้งสุดท้าย ปีนั้นผมติดที่ราชมงคลทั้งที่โคราชและที่วิทยาเขตเทคนิคกรุงเทพ(ยังไม่ใช่มหาวิทยาลัย) ติดที่ราชภัฏโคราช(ยังไม่ใช่มหาวิทยาลัยเหมือนกัน) ซึ่งที่ราชมงคลโคราชผมจ่ายค่าลงทะเบียนและอื่นๆแล้วเป็นเงิน8,640บาท(อันนี้จำได้แม่นมาก) สมัยนั้นผลเอนท์ออกทีหลัง และแล้วผมก็เอนท์ติดที่นครศรีฯ(ตอนเลือกกะว่าไกลจะได้ไม่ต้องไปเรียน) พี่ว่าผมได้ไปเรียนที่ไหนครับ(เป็นรุ่นแรกของที่นั่น ใช้รหัส41นำหน้า)
แน่นอนครับผมเรียนไม่จบ
ที่พูดมาทั้งหมดนี้ผมไม่คิดจะโทษพ่อกับแม่นะครับ
ผมดีใจและภูมิใจด้วยซ้ำที่พ่อกับแม่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้(ทุกอย่างมีเหตุและผลของตัวมันเองเสมอ)
ผมคงลงรายละเอียดมากกว่านี้ไม่ได้เดี๋ยวจะเป็นการประจานตัวเองและครอบครัวมากเกินไป
ผมว่าคงเป็นใครสักตัวเอ๊ยสักคนบนฟ้าที่ต้องการแบบนี้ คือให้ผมกลับมาหาสิ่งที่ผมวิ่งหนีมาตลอด(นั่นคือการเลี้ยงสัตว์และการเกษตร)
แต่การกลับมาอยู่บ้านนอก ออกมาทำเกษตร(หลักคือธุรกิจฟาร์มไก่) ก็ทำให้ผมค้นพบความสุขความสนุกและความท้าทายกับชีวิตได้ไม่แพ้ในเมืองเลยครับ
ผมยอมรับครับว่าครั้งแรกที่โดนนั้น ผมช็อกครับ สมองคิดไรไม่ออกซึ่งเป็นผลจากการไม่ได้พักผ่อนเพราะคิดว่าจะสู้กับธรรมชาติได้ ผมพูดกับคนที่บอกให้ผมพักผ่อนบ้างว่าจะลองสู้ดู ดูซิน้ำจะแพ้หรือคนจะตาย
ผลที่ได้คือน้ำชนะแต่คนที่สู้ก็ยังไม่ตายครับ
มาถึงวันนี้ด้วยกำลังและแรงใจจากคนรอบข้างเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นครับ ที่ทั้งดึงทั้งดันให้ผมยืนขึ้นและตอนนี้มือเหล่านั้นก็ยังช่วยจูงและพยุงให้ผมเดินอีกครั้งครับ
ถึงขณะนี้ผมเริ่มคิดได้ว่าปัญหาที่เกิดขึ้นมันเป็นพายุซึ่งรุนแรงกว่าลมปกติ ที่พัดให้ว่าวลอยขึ้นสูงหรือพัดให้เรือใบแล่นฉิว
แต่มันรุนแรงจนทำให้เสากระโดงเรือสำเภาหัก เมื่อสำเภาลำนี้ซ่อมเสร็จและมีเสากระโดงใหม่ ยังไงเสียสำเภาลำนี้ก็ต้องกางใบเพื่อรับลมแล้วออกทะเลอีกครั้ง จริงมั้ยครับ
ขอบคุณพ่อกับแม่ที่ทำทุกอย่างให้ลูก ถึงวันนี้ทุกกำลัง ทุกเรี่ยวแรงที่ลูกมีจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด
ขอบคุณทุกๆคนและทุกๆสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตทำให้ผมเป็นอย่างนี้
ขอบคุณทุกกำลังและแรงใจที่คนไทยส่งถึงกัน
ขอบคุณทุกท่านทุกคนที่ทนอ่านครับ
ปล.พี่วัฒน์ครับผมจะยังไม่ภูมิใจในตัวเองหรอกครับจนกว่าจะถึงวันที่ผมได้เป็นมือที่ทั้งดึงทั้งดันทั้งจูงทั้งพยุงคนอื่นบ้าง อย่าหาว่าผมอวดดีเลยนะครับ
ผู้เขียน
