เสริมเรื่องผีของ รร นี้นะครับเป็นเรื่องของหลานที่เรียนสวนนันนะครับ
เมื่อกลางปีที่ผ่านมาหลานสาวผมใด้ร่วมกะเพื่อนและอาจารย์ในคณะ จัดทริปท่องเที่ยวเป็นโปรเจคของคณะในชั้นปี ไปทางภาคอิสานและคืนขากลับ อาจารย์ใด้แวะให้พักที่โรงแรมนี้เช่นเดียวกันซึ่งอาจารย์ใด้เหมาให้พักทั้งชั้น คือชั้น4
เรื่องราวใด้เริ่มตั้งแต่เที่ยงคืน ภายในห้องจะจัดให้พักกัน4คน หลานผมใด้เล่าว่าหลังจากที่เริ่มปิดไฟนอนกันสักพักหลานผมใด้ยินเสียงคนมาครางฮือๆเหมือนหายใจใส่แต่เป็นเสียงผู้ชายแน่ๆ ซึ่งในห้องจะไม่มีผู้ชายเลยเพราะอาจารย์ใด้แยกไว้แล้ว และสักพักหลังจากใด้ยินเสียง ประตุห้องเปิดและใด้ยินเสียงเท้าเดินออกไปพร้อมกับปิดประตูที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรี้ดของเพื่อนร่วมห้อง เพื่อนของหลานในห้องคนหนึ่งจึงวิ่งไปเปิดไฟ และเปิดประตูออกไปส่องดูหน้าห้องทันที สิ่งที่เจอคือความมืด เพราะที่นั่นใด้ปิดไฟในสถานที่ทั้งหมดในเวลาแค่2ทุ่มซึ่งหลานบอกวังเวงมากๆ ทั้งสีสคนจึงกลัวในเรื่องที่เกิดขึ้นมากและกะจะไปบอกอาจารย์ในชั้น5 และในขณะนั้นด้วยความกลัวของทุกคน เพื่อนคนหนึ่งปวดท้องอย่างหนักและใด้บอกว่า -เฮ้ยรอกูก่อนเข้าห้องน้ำแป้บนึง เด่วค่อยไปหาอาจารย์ด้วยกัน ขณะเดียวกับที่ปิดประตูเข้าห้องน้ำและปิดประตูสักพักไฟในห้องใด้ดับลงความมืดเข้ามาแทนที่ 3คนนั่งกระจุกกันอยู่บนเตียง แต่เพื่อนของหลานที่อยู่ในห้องน้ำก็ไม่กล้าออกมาเพราะยังไม่เสดกิจและ ร้องไห้ไปด้วยพร้อมกับตะโกนออกมาว่า อย่าพึ่งออกไปนะรอกูก่อน-
และสักพักในเวลาต่อมาในความมืด ก้ใด้ยินเสียงคนเดินผ่านหน้าประตู และเสียงร้องไห้โหยหวนดังมาจากข้างนอกแต่เสียงมันก้องอยู่ในห้องอย่างชัดเจน ทุกคนใด้ให้แสงสว่างกับทั้งห้องด้วยแสงจากดทรสัพของทุกคน เสียงร้องไห้ดังยาวนานประมาน3-4นาทีพร้อมเสียงร้องไห้ของเพื่อนในส้วมที่ตะโกนบอกมารับกูด้วย กูอี้เสดเเล้วทั้ง3คนในห้องจึงลุกไปรอเพื่อนหน้าห้องน้ำพร้อมกันและพากันเดินมาที่ประตูห้องเพือจะออกจากห้อง พอเดินมาไกล้ประตุห้องเสียงฝักบัวเปิดและเสียงน้ำไหลในห้องน้ำใด้ดังขึ้นทั้งสี่คนไม่สนใจอะไรแล้วใด้เปิดประตุห้องออกมา สิ่งที่เหนคือเพื่อนทุกคนในชั้น4ใด้ออกมาอยู่ข้างนอกกันหมดแล้วในเวลาไล่เลี่ยกัน ทั้งหมดจึงพากันไปกดลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้น5เพื่อไปหาอาจารย์----พอลิฟต์มา หลานบอกเข้าไปแค่3คนเท่านั้นคนที่4เดินเข้าไป ลิฟต์ก็ดังเหมือนน้ำหนักเกิน ระหว่างนั้นมีเสียงวิ่งดังมากอยู่บนชั้น5 ทุกคนต่างตัดสินใจไปหาอาจารย์โดยการขึ้นบันได
พอขึ้นไปชั้น5 เดชะบุญห้องล้อคทุกห้อง และมียันสีแดงแผ่นเท่าประตุติดอยู่ด้วยบางห้อง
ทั้งหมดจึงพากันวิ่งลงมาที่ชั้นล่างสุดตรงที่รถทัวณ์2ชั้นจอดอยู่ เห็นคนขับนอนในรถจึงเคาะมาถามว่าอาจารย์พักห้องไหน คนขับบอกว่าอาจารย์ไปพักที่อื่น(เวรกรรม อาจารย์ยังไม่กล้านอนเลย)
ทันใด้นั้นใด้มีเพื่อนในคลาสคนหนึ่งกรี้ดขึนมาอย่างเสียงดังและตาค้างจนล้มฟุบไป เพื่อนจึงโทรหาอาจารย์และให้เรียกรถพญาบาลมาด้วย ประมาณ10นาทีอาจารย์จึงมาพร้อมรถพญาบาลและพาเพื่อนที่สลบไปพร้อมกับบอกว่า -ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นให้รวมกล่มอยู่ข้างล่างนี่ หรือไปนั่งรอกันในรถทัวร์ใด้-
ทุกคนจึงไปนั่งๆนอนๆในรถกันหมด คนขับรถบอกว่า -พี่ยังไม่กล้าเข้าไปนอนเลยที่นี่อ่ะ-หลายคนหลับไป แต่หลานผมกะเพื่อนนั่งคุยกันเรื่องนี้ เพื่อนที่อยู่คนละห้องเจอกันหลายแบบ ในเวลาไล่เลี่ยกัน แต่ที่เจอทุกคนคือเสียงร้องไห้และกรี้ดที่เย็นจับใจ
จนประมาณ9โมงเช้าอาจารย์กลับมาพร้อมเพื่อนที่ดูอิดโรยและเพลีย อาจารย์จึงบอกให้แยกกันไปเข้าห้องน้ำทำธุระเตรียมตัวขึ้นรถกลับ หลานผมและเพื่อนอีกหลายคนอยากรู้จึงเดินไปร้านบะหมี่ที่อยู่ไกล้ทางเข้าโรงแรม เดินไปถึงยังไม่ทันถามแม่ค้าเลย เเม่ค้าชิงพูดก่อนเลยว่า-พวกหนูมาพักนี่เหรอมะคืนนี้โหกล้านะ ไม่เจออะไรกันบ้างเหรอ-
หลังจากกลับไปเพื่อนหลานที่เป็นลมคนนั้นใด้เป็นไข้จับสั่น(หมอบอกงั้น)นาน1เดือนเพื่อนเเละอาจารย์จึงพากันไปเยี่ยม-เพื่อนคนนั้นเล่าว่า สาเหตุคือหลังจากที่เค้าวิ่งพ้นตัวตึกมาใด้สักพักแต่เพื่อนเค้าอีกคนยังไมออกมาเพราะทยอยกันวิ่งลงบันไดมาเค้ามองเห็นคนโดดลงมาจากชั้น5และเละลงมากองในระยะไม่ไกลต่อหน้าแต่ทุกคนที่วิ่งออกมาจากตึกกลับวิ่งผ่านคนนั้นมาเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น...
ผู้เขียน
